Puno

28 september
Om 5.00 uur uit de veren, we hebben bedacht om van de zonsopkomst te gaan genieten op deze bijzondere plek.
Hoezo vakantie,..........
Eenmaal uit bed, komt de zon vrij snel te voorschrijf, kei mooi, zeker op deze plek met geweldig uitzicht.
We besluiten om op te blijven, de hulp des huizes is al bezig op dit tijdstip met de voorbereidingen van het eten, en jawel het water staat al op, dus een kop koffie en thee kunnen we genieten.
We blijven wakker tot aan het ontbijt, genietend van alles rondom ons heen.
Ook het ontbijt is goed verzorgd, de Peruaanse keuken is prima. Wij komen echt niets tekort.
Na het ontbijt lopen we beneden naar het strand, waar 2 bootjes voor ons klaar liggen.
Het zijn roei, zeil en moterbootjes tegelijk. Wij stappen met z'n viertjes in de boot, en gaan over het Titicacameer. Heerlijk weertje, de zon hoog aan de hemel.
Midden op het water gaan we stoppen. De zeilen worden gehezen, en super om te zien hoe simpel het kan zijn. Met een houten paal, wat touwtjes en een stuk zeil, maak je van een moterbootje zomaar een zeilboot.
Wij zweven over het water, wat een rust, wat een heerlijk gevoel geeft dit.
Wij genieten volop, en yes, we hebben het ook dik verdiend is onze mening.
We komen aan op een onbewoond eiland Tikonata, en worden verwelkomd door mensen, in klederdracht, die ons het eiland laten zien.
We maken een wandeling richting hoogste punt van het eiland. We zien een museum waarin wederom de mummies zijn opgebaard. Veel over vroegere tijden kunnen we hier zien.
We besluiten verder te lopen naar het hoogst punt. Dit gaat niet gemakkelijk, de ijle lucht speelt ons parten. Maar...... We komen er, en wederom een geweldig uitzicht over het Ticitata meer. Als we goed kijken, kunnen we zelfs een punt van de berg zien die in Bolivia ligt. Het was de moeite waard om deze tocht te ondernemen.
We lopen terug naar beneden, en zien ineens dat er nog maar een kapitein ( Guusko) aanwezig is. De tweede boot is foetsie. Na druk gebel door onze kapitein, komen we erachter dat we in één boot terug zullen gaan. De andere boot heeft blijkbaar motorische problemen. Ons maakt het niet uit, zolang we maar blijven drijven. Heerlijk de terugweg over het water met de zon hoog aan de hemel.
We keren terug bij Walther en Mariela, we moeten een behoorlijke klim maken over de rotsen om weer terug te keren op de plek van bestemming.
Een geweldige lunch wordt ons voorgezet, wat kunnen ze hier geweldig koken.
Na de lunch, moeten we na een korte periode toch echt afscheid gaan nemen van een geweldige mooie plek. Een plek die wij niet snel zullen vergeten, een plek die zomaar opgenomen kan worden als een van de mooiste plekjes op aarde.
We vertrekken met de taxi terug naar Puno.
Hier worden we afgezet bij ons hotel, en nemen afscheid van Henry.
We slapen in het hotel waar we eerder overnacht hadden.
We gaan het centrum in én doen wat aankoopjes, wat hebben ze hier toch mooi, kleurrijk spul. En wat is het toch leuk om te onderhandelen als je almaar gedronken hebt. We lachen wat af, en met ons het Peruaans personeel. Om dit te vieren belanden wij weer in een cafeetje, met natuurlijk happy hour. Echt vakantie, genieten dus.
Met als hoogtepunt een lichtgevend toilet. We weten niet of het aan de Cuba Libre ligt of aan Trudie, maar de ontdekking dat zelfs inlegkruisjes licht kunnen geven, is toch wel erg bijzonder.
We besluiten te gaan eten bij Mosaja, een restaurant aangeraden door Guido.
Aangekomen, zien wij echter een heleboel toeristen in een behoorlijk volle ruimte, dus helaas, wij laten dit voorbijgaan.
We keren terug naar Pasha, het bruine cafeetje van weleer.
Ook hier happy hour, maar ditmaal geen Cuba Libre. Trudie en Marion roggelen het wel even, en yep, voor ons wordt een uitzondering gemaakt.
We hebben het weer voor elkaar.
We bestellen een hapje, en maken het laat. Vele verhalen passeren de tafel, heerlijke avond gehad, met z'n allen genoten en natuurlijk gedronken.
Bij terugkeer in het hotel, is de deur nog open.
Kei moe, maar voldaan, kruipen wij ons bedje in.
Liefs