Sossusvallei

Dinsdag 25 september
Vanochtend in alle vroegte gaan wij op pad. In het restaurant van de lodge staan de koffie, thee, sapje én de ontbijtpakketjes klaar.
Het eerste stuk rijden we in het donker, bijzonder. Het is volle maan, echter veel licht ervaren we hier niet door. Gelukkig zien we na enige tijd de zon opkomen en wordt het landschap een stuk duidelijker voor ons.
We zijn op weg naar Sossusvlei, de duinen waar alle boeken over schrijven. Volgens trip advisor een van de mooiste natuurverschijnselen in Namibië.
We rijden door de duinen, links, rechts overal is er al wat van zichtbaar. De rode duinen zien we echter nog niet.
Er steekt een vosje de weg over, het eerste exemplaar wat wij hier zien.
Het is vanuit de lodge nog een behoorlijke trip om bij de ingang van Sossus te komen. Uiteindelijk staan wij om 07.30 uur voor de toegangspoort.
Ons kenteken wordt genoteerd, we mogen naar binnen.
Bij de receptie kan het ticket worden gehaald, waarop vermeld dat we uiterlijk 18.45 uur het park uit moeten zijn, zoniet wacht ons een behoorlijke boete.
Jammer genoeg zit de lucht dicht, maar het is nog vroeg en we blijven hopen op een mooi zonnetje.
Vanuit de toegangspoort rijden we verder. We rijden op een verharde weg met aan weerszijde prachtige hoge duinen in alle kleuren, de kleur rood hebben we nog nooit in zovele tinten gezien.
Na 45 kilometer rijden zien we Dune 45. (Zo genoemd omdat deze duin exact 45 kilometer vanaf de toegangspoort gelegen is) We maken een stop én gaan de duin beklimmen. Hans én Marion gaan voortvarend, zij beklimmen de gehele duin en genieten van een geweldig uitzicht over dit gebied.
Trudie én Helmie gaan tot halverwege, zij vinden het genoeg geweest en genieten vanaf die plek van het mooie landschap.
45 kilometer duinen gehad, en we zijn nog niet op het einde. Wat een geweldig mooi gebied.
We stappen weer in en rijden nog 15 kilometer verder met aan weerszijde rode duinen die aan ons gezichtsveld voorbijtrekken. Echt mooi.
Na 60 kilometer, gaan we off road. Spannend, we moeten nog 5 kilometer rijden om bij Big Daddy te komen. Deze 5 kilometer is echter een en al zand, vel zand met diepe diepe kuilen. Je kan enkel met een 4x4 auto deze trip maken.
Wij gaan het proberen. Hans achter het stuur, spannend......
We zien al vrij snel de eerste auto die vast staat in het mulle zand. We stoppen effe, maar krijgen te horen dat we door moeten rijden, de auto moet blijven rollen.
Dit is een vette ervaring.
Hans manoeuvreert de auto door het enorme zandgebied.
Na 5 kilometer komen we aan op de parkeerplaats, echt mooi.
We kijken uit op Big Daddy, een enorme duin van 800 meter hoog.
Tegenover Big Daddy ligt Big Mama deze duin is 550 meter hoog. Geweldig mooi.
We gaan weer op pad en beklimmen Big Daddy een eindje.
Geweldig mooi én uitzicht op de Dead Valley.
We rennen de duin af om bij de Dead Valley te komen. Je voelt je heerlijk vrij, rennend in dat mulle zand.
Dead Valley is ook erg bijzonder, bomen van meer dan 800 jaar oud staan daar mooi te wezen op een zout-kalkachtige ondergrond.
Wauw, zoveel foto's worden er geknipt. Echt geweldig mooi hier.
We lopen terug naar de auto én natuurlijk wil ook Trudie het avontuur aangaan om over het rulle zand te gaan rijden. Kicken vind ze dat.
We rijden terug, en ook Trudie lukt het om al rijdend uit de zandbak te komen. Is echt bizar hoe dit allemaal kan ontstaan.
We rijden 65 kilometer terug naar de ingang. 65 kilometers duinen, onvoorstelbaar hoe groot dit gebied is.
Wij genietende volle teugen.
Onderaan eten we een klein hapje, voor Trudie en Hans Bratwurst, dat hebben zij klaarblijkelijk verdiend.
Nu nog even de Sesriem Canyon in. Deze ligt een aantal kilometers vanaf de ingang.
We rijden ernaar toe en lopen de kloof een gedeelte in. Het is mooi, maar ook erg warm inmiddels.
Rond 16.00 uur keren wij terug richting lodge. Het is nog een behoorlijk einde rijden, en we willen voor de donker thuis zijn.
Dat lukt, we komen rond 17.30 uur aan bij de lodge én noteren weer 227,7 kilometers op onze teller. We worden feestelijk onthaald, de impala staat ons weer op te wachten. Hij is heimelijk verliefd klaarblijkelijk op ons allen. Kusjes worden uitgedeeld, maar bij Trudie wil de impala meer dan alleen maar een kusje. zijn gedrag moeten we nu toch echt effe bestraffen.
Tijdens het diner staat er iets bijzonders op het menu. Hans, Marion én Trudie krijgen zebra te eten. Volgens hen is de smaak prima, maar kunnen zij dit niet vergelijken met welke andere vleessoorten ook.
Helmie, nooit van het wild geweest op haar bord, houdt het bij een visje. Ook dat wordt heerlijk gegeten.
We sluiten een geweldige dag af.
Lekker slaap







Het landschap blijft bijzonder.