Chobe national park

Dinsdag 09 oktober
De wekker op 04.45 uur, wat een belachelijke tijd om op te staan, maar dat alles voor een goed doel. We gaan een gamedrive doen in het Chobe park. We worden om 05.45 uur opgehaald bij het hotel.
We zijn ditmaal met 9 personen in een grote open jeep.
Het is koud in de vroege ochtend, zeker als we de weg op gaan om richting park te komen. Onze vestjes worden goed gebruikt.
We komen Rond 06.15 uur aan bij de ingang van het park, en zijn zeker niet alleen. Jeetje, zoveel open jeeps, het is lang geleden dat wij op één plek zoveel toeristen hebben gezien, als dit maar goed gaat komen.
We gaan op pad en zien weer vrij snel de impala's, de zebra's, we zijn echter wederom op zoek naar grotere dieren. Die kleinere zijn ook bijzonder maar in vele aantallen aanwezig.
We zien nu de rivier vanaf het park liggen, we zien de nijlpaarden en zien ook een nijlpaarden gevecht. Jee zeg, dat maakt indruk. 2 mannetjes die om een vrouwtje strijden volgens onze gids. Het geluid alleen al is behoorlijk indrukwekkend.
We zien de waterbokken, de buffels, barboons, apen, we zien de gieren, we zien een enorme vechtarend, we zien meerdere kleurrijke vogels, kortom het blijft een bijzonderheid om te rijden in een park.
Na 1,5 uur tijd voor een stop. We krijgen een kopje koffie met koekjes voorgezet, en moeten voorzichtig zijn dat de apen deze lekkernij niet uit onze handen grissen.
We zien ook weer dat er toch nog mensen zijn die deze dieren voeren, waardoor het ook niet vreemd is dat de dieren schooien.
Tot aan dit moment veel gezien, maar we gaan nog voor de luipaarden en leeuwen.
We gaan weer op pad, we zien grote groepen buffels, we zien vele olifanten, we speuren naar het luipaard, echter deze wordt niet gezien, wel zien we na uren turen een Leeuwengroep. Het mannetje ligt aan de waterkant met een behoorlijke prooi voor zich, de overige leeuwen begeven zich terug richting het land. Zij doorkruisen ons gebied. De leeuwen zijn op slechts een aantal meters afstand goed te zien. Zo speciaal.
We blijven uiteindelijk tot 10.15 uur in het park, dit terwijl, we om 09.00 uur terug zouden moeten keren bij het hotel. Wij klagen niet.
We trekken ook nog een oudere man en zijn vrouw uit het losse zand in het park. Zij zijn met hun wagen vast komen zitten. Rijden in dit losse zand is een speciale kunst.
Om 10.50 uur keren we terug bij onze lodge. Hier wordt verteld dat onze chauffeur die ons op zal pikken om naar Zimbabwe te komen inmiddels al weer is vertrokken. Hij komt terug word ons verzekerd.
We kunnen richting ontbijt. Deze is voor ons bewaard.Dit smaakt geweldig, en daar waren we nu ook echt aan toe.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en gaan dan richting uitgang waar de chauffeur staat te wachten.
Hij zal ons begeleiden richting Zimbabwe.
Volgens de chauffeur zal de rit richting ons hotel inclusief grenspost zo'n 2 uurtjes duren.
We gaan op pad. Voordat we Botswana verlaten passeren we enorme rijen stilstaande vrachtwagens aan weerszijde van de weg. Waarom ze niet doorgaan is ons onduidelijk.
We gaan Botswana met een stempel extra in het paspoort weer verlaten. Op naar de grens van Zimbabwe. Onderweg vraagt onze chauffeur of wij dollars bij hebben, zoniet moeten we terug naar Botswana om te pinnen. We moeten namelijk een visum kopen.
Wij hebben euro's en ook dat is een goed betaalmiddel aan de grens.
Na wat formaliteiten aan de grens, lukt het ook vrij snel om Zimbabwe binnen te komen. Anders dan was doorgegeven, doen ze hier niet moeilijk.
Ditmaal zijn we een handgeschreven visum rijker in ons paspoort.
Op naar de lodge om de laatste vakantiedagen hier relaxed te kunnen volbrengen.
We komen aan, de chauffeur zet ons af bij een plek die wij wat anders in onze gedachten hadden.
We worden ontvangen door Cynthia, een vrolijke, goedlachse eigenaresse. Zij verteld ons dat we op deze plaats behoudens het ontbijt niets zullen kunnen krijgen. Er is geen restaurant aanwezig, er is geen drinken verkrijgbaar en het dorp is zo'n 6-7 kilometer verder op.
We zien een oud vertrek, wat nodig toe is aan een opknapbeurt, het lijkt alsof hier de laatste periode weinig aandacht is geweest voor het pand, de kamers en de omgeving. Wij zijn beduusd.
De eigenaresse verteld ook dat wij waarschijnlijk niet aan geld kunnen komen. In Zimbabwe gaat het politiek gezien niet goed op dit moment, en het geld hier is niets meer waard. Men wil op veel plekken alleen nog maar Amerikaanse dollars hebben, en wil geen Zimbabwaans geld.
Inflatie, een lastig gegeven.
We besluiten na even wikken en wegen dat we toch hier gaan blijven en dat we accepteren waar we zijn beland.
De eigenaresse rijdt met ons naar de bank, en daar krijgen we te horen zoals verwacht dat er geen geld beschikbaar is. Alle pinautomaten zijn leeg, de bank heeft geen geld, en ook aan dollars kunnen we niet komen. En nu?
Cynthia geeft aan dat zij wel iets voor ons wil regelen. Wij gaan akkoord en wisselen onze laatste Amerikaanse dollars in Zimbabwaans geld.
Nu op naar de supermarkt, wij moeten zelf ons drinken verzorgen. Cynthia rijdt ons terug naar de lodge.
We bespreken met haar dat we de volgende dag graag in een helikopter willen gaan vliegen boven de Victoria Waterfalls.
Cynthia regelt een boeking voor ons, die wij dezelfde avond middels betaling moeten bevestigen. Eerst terug naar de lodge met onze boodschappen.
Bij ons in "huis" is nog een kamer meer bewoond, hier verblijven 2 Canadezen.
We komen aan de praat, en naar blijkt is het op dit moment wel enorm moeilijk voor iedereen om in Zimbabwe te verblijven. Wat er aan de hand is heeft niemand echt duidelijk, alleen is er geen geld meer te verkrijgen, er is te weinig benzine voorhanden, waardoor er een enorme zwarte markt is ontstaan. Allemaal problemen waar de gewone burger het meeste last van ondervind. Zo triest.
De prijzen worden nu berekend in Amerikaanse dollars, wat in veel gevallen betekent dat men 2x zoveel betaald dan voorheen.
En wie je hier ook naar vraagt, men zegt dat men geen antwoord weet hoe een en ander zo gekomen is. Men geeft aan het ligt bij de politiek, maar niemand kan uitleggen wat er daarboven verkeerd is gegaan.
In de avond komt Cynthia terug, zij rijdt met ons naar de bookingsoffice, en we maken de helikoptervlucht voor morgen definitief. Om 10.00 uur staat deze gepland.
Nu naar een restaurant, the tree monkeys genaamd.
Het is hier druk, maar we krijgen een tafeltje in de tuin.
We bestellen ons eten en komen erachter dat hier zaken toch iets anders gaan dan in Nederland. We horen een luid getoeter en slechts een meter of 10 van ons tafeltje af, komt de goederentrein voorbij rijden, gelukkig rijd hij erg langzaam, maar wat bizar. De rails liggen aan de tuin van het restaurant.
Dit is echt een bijzonder land.
Na het eten volgt de rekening. Wij willen betalen in lokaal geld, en al snel volgt er een discussie. Men wil weten hoe wij aan dit geld komen, wie het ons gegeven heeft.
Hierop komt geen antwoord, wel laat men weten dat wij alleen in Amerikaanse dollars kunnen betalen, met lokaal geld mag alleen betaald worden als je een geldige Zimbabwaans ID kaart hebt. Wij helemaal pissig, we moeten nu 2x zoveel betalen omdat we geen inwoner zijn. Wat een onzin, en wat een strop voor dit land. De toeristen zullen hier weg blijven, dit is geen reclame, een land waar je geen geld kan krijgen én ook waar alles extra duur word omdat je van buitenlandse komaf bent.
We betalen en geven het personeel te kennen dat we het jammer vinden zoals het hier nu gaat. Zij kunnen er niets aan doen en/of veranderen, maar deze praktijken maken een land wel stuk.
Er wordt voor ons een taxi geregeld, die we in lokaal geld mogen betalen.
Onderweg wederom de vraag, hoe komen jullie aan dit geld? Wij geven weer geen antwoord.
Bij het aanpakken van het lokaal geld, smijt de taxichauffeur dit door zijn auto heen, met de mededeling dat als we hem weer nodig hebben voor een rit, en we betalen weer met lokaal Zimbabwaans geld, kunnen we gaan lopen. "This is shit money, complet useless"
Hoe triest is dit alles.
Wij praten er nog over na, en besluiten om de kaarten maar weer te pakken.
Het is tijd om onze gedachten te verzetten.
Groetjes