victoria falls

Woensdag 10 oktober
Om 07.30 uur zitten we aan het ontbijt, vol verwachting. We weten dat we om 09.15 uur worden opgehaald door de helikopterfirma. Zo spannend, voor ons allen de eerste keer dat we in een helikopter zullen zitten. We hebben er zin.Om 09.15 uur staat de bus paraat, wij gaan richting opstapplaats. Maar voor we zover zijn, moet er eerst nog wat geld terug gewisseld worden met de eigenaresse van onze lodge. Het geld is hier een ramp. Door de regeringspartij én hun misstanden, is het Zimbabwaanse geld niets meer waard op dit moment. In het land wil men enkel betaald worden met de Amerikaanse dollar.
Echter er komt geen geld uit de pinautomaat én ook de bank kan geen enkel geld leveren. De prijzen stijgen enorm, wat voorheen betaald werd met de Zimbabwaanse dollar, moet nu betaald worden met de Amerikaanse dollar. Een verdubbeling van de geldwaarde. Dit noemen ze nu inflatie, triest voor de lokale bevolking, en ook triest voor het toerisme.
Maar goed, wij willen onze pret niet laten drukken, wij proberen uit deze dagen Zimbabwe te halen wat er mogelijk is.
Dus, we gaan vliegen.
Eerst inschrijving, daarna wachten op een briefing. De route wordt uitgelegd én we worden gewogen. Voor de één een enorm schrikmoment (wat wil je na al die biertjes), voor de ander een opluchting, de kilo’s vallen mee.
Nog voor we in kunnen stappen wordt er een tankmoment gepland. En yes, het is zover. Wij lopen richting helikopter, en stappen onder de draaiende wieken in.
Spannend. Hans neemt plaats naast de piloot.
We worden allen vastgezet in de gordels, een koptelefoon op ons hoofd, en ja, we gaan omhoog.
De vlucht zal 15 minuten duren, kort, maar zeer de moeite waard. Wij genieten met volle teugen. Bijzonder om de watervallen van 2 kilometer breed vanuit de lucht te zien. We zien ook olifanten beneden staan. Vele foto’s en filmpjes worden gemaakt, behalve door Trudie. Die heeft het te druk met kijken en zich vasthouden. Geen tijd voor de foto’s én dat is bij haar echt uniek.
Hans kijkt vooruit, maar ook onder zijn voeten zit een doorzichtige plaat, waardoor je een nog intensere beleving ervaart.
Het tocht in de helikopter, niet echt wind en geluiddicht. Een behoorlijke herrie.
Na onze vlucht wordt de video getoond die van ons avontuur gemaakt is.
Leuk om te zien, wij vertrouwen echter op onze eigen beelden.
De chauffeur wil ons richting lodge brengen, wij vragen hem echter om ons af te zetten bij de ingang van de Victoria Falls. Natuurlijk wil hij dat.
De Victoria falls zijn de breedste watervallen van Afrika.en op de niagara falls na de grootste van de wereld. Tijdens het regenseizoen vormen zij een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter. Per minuut valt er 500 miljoen liter water over de rotswand. Ontdekt door Peter Livingstone op 17 november 1855
Het is inmiddels al bijna middag, maar we besluiten toch om en stukje te gaan lopen richting de watervallen.
Van veraf een oorverdovend geluid van vallend water. Jeetje, wat een natuurgeweld én hoe speciaal om dit geluid te horen. Wij staan allen perplex, dit is zo mooi.
We lopen het gehele parcours langs de watervallen af. Onderweg meerdere uitkijkpunten, ook lijkt het meerdere keren alsof het regent. De dauw zorgt voor regendruppels, als we niet oppassen worden wij en onze camera’s kletsnat. Het blijft ons verbazen. Dit is zo uniek.
Wij genieten met volle teugen, en voor menigeen kan deze dag niet meer stuk. Deze ervaring staat geregistreerd op de harde schijf, en zal voorlopig niet worden gewist.
Na enkele uurtjes door te hebben gebracht bij de watervallen, gaan we toch op richting uitgang, onderweg nog een geweldige regenboog. Hoe mooi kan het plaatje zijn. Kei gaaf.
Eenmaal buiten gaan we opzoek naar het uitkijkpunt, we willen lunchen bij het Lookout café, met uitzicht op de watervallen.
Na effe zoeken vinden we de weg. We vinden een plekje met uitzicht op de watervallen en bestellen onze lunch. Het is inmiddels drie uur geweest, dus vandaag een late lunch. Het eten is prima, en de plek blijft bijzonder.
Na het eten lopen we door naar het dorp, we moeten immers nog wat souvenirs gaan scoren.
Onderweg komen wat een tweetal straatverkopers tegen, en natuurlijk blijft er iets aan onze vingers hangen.
In het dorp zelf minder succes. De winkeltjes staan overvol, wat het zoeken alleen maar moeilijker maakt. Als we dan eindelijk’ iets gevonden hebben, blijkt het pinapparaat niet te werken, dus helaas, geen pin, geen ATM, en geen gld van de bank, betekent vandaag geen inkomsten voor deze winkelier.
We hebben ons inmiddels gesetteld op een terras, van daaruit wordt zo nu en dan een winkeltje bezocht.
Ook nog even een ietsiepietsie klein stukje meepikken van een Nederlands feestje,de moeder van Helmie is vandaag 89 jaar geworden, en daar moeten wij via de telefoon, ook in Namibië even aan meedoen, we zingen uit volle borst voor haar verjaardag.
We zitten prima het terras, zeker wanneer er ook nog live muziek gemaakt wordt. Echte Afrikaanse muziek met trommels, en wat slagwerk. Een fijn sfeertje hangt hier.
We vieren ons eigen feestje hier, en er wordt zelfs gedanst.
Wat later op de avond bestellen we ook nog wat kleins te eten, tapas.
Naast de kipvleugeltjes én stokbroodjes, kiezen we ook voor een delicatesse uit Zimbabwe. De bakje mopane wormen.
Iedereen proeft een beetje, en we moeten constateren dat we allemaal zo met Expeditie Robinson mee kunnen doen. We eten een of meerdere stukjes worm met als conclusie dat dit nu echt nergens naar smaakt.
Als we allen voldoende hebben gedronken en gegeten, bestellen; we een taxi, het is inmiddels al laat geworden.
Wij sluiten een mooie, bijzondere indrukwekkende dag af.
Lekker slaap.