Axum

Donderdag 09 november 2017
Om 07.00 uur ontbijt, om 08.00 uur vertrek voor een lange reisdag. Wij gaan 270 kilometer afleggen en dit zal ongeveer 7,5 uur duren.
Het schijnt echterwel een reisdag te worden die veel moois zal bieden.
We rijden de Lima Limo road, De pas door de bergen die aangelegd is door de Italianen. We slingeren door de bergen, zien enorme vergezichten, we zien zeer wisselend landschap, we variëren enorm in de hoogte en zelfs de temperaturen wisselen met ons mee. We meten 32 graden buiten de auto, maar ook op plekken 24 graden.
Het is hier zo mooi,
We begeven ons wederom in een land waar de tijd is teruggezet. Er is hier in de dorpjes geen stromend water, het water wordt uit putten gehaald en in jerrycans naar de woningen gebracht. De kinderen, ouderen, dragen deze boven op hun hoofd, of de ezels worden gehaald om deze last te dragen.
Elektriciteit is ook erg spaarzaam, mondjesmaat zie je wat verlichting
De kinderen moeten tussen de 5-10 kilometer lopen enkele reis om naar school te kunnen gaan. Zij doen dit over niet geasfalteerde wegen, soms op slippertjes maar ook op blote voeten.
De huisjes zijn gemaakt van een paar palen en leem, zo nu en dan ook een stenen hutje.
In Nederland is een gemiddeld tuinhuisje nog groter dan de hutjes waar de Ethiopiërs in wonen.
Het vervoer is veelal te voet samen met ezel.
Op het straatbeeld vele ezels,ossen, geiten, kippen, hondjes, alles loopt lekker vrij rond. En kinderen, heel veel kinderen die langs de weg al zien dat er toeristen aankomen, zei roepen welkom in Ethiopië, pen, money, e.d. Amare stopt alleen voor schoolgaande kinderen waar wij een pen aan uitdelen. We hebben kilo's pennen bij maar geven deze alleen aan kinderen waar deze voor school gebruikt worden.
We moeten regelmatig op de rem voor overstekende kuddes ossen, geiten met herder.
De herders zijn meestal kinderen die niet naar school gaan, maar van de familie bij de dieren moeten blijven.
We kunnen niet aangeven hoever terug in de tijd, maar echt hier leven de mensen nog zoals wij nooit hebben gekend.
Er is geen vriezer te bekennen, dus alle vlees en/of vis wat gegeten wordt is vers gevangen en geslacht of gevild.
Er is hier geen supermarkt te bekennen, je kan in enkele blikken hutjes water halen, en voor de rest is er de dagelijkse markt waar alle Ethiopiërs hun handelswaar verkopen.
Bijzonder hoe zij leven, weinig materialisme is hen bekend.
Hele families werkzaam op het land, zeker nu de rijst bijna geoogst moet worden. Ook het oogsten gebeurt hier met de hand. De ossen en ezels sjouwen en ploegen, zij bewerken het land, maar alles wat daarna komt gebeurt door de mens met de hand.
Wat een andere wereld.
Tijdens onze route zien we ook een groep mensen met een draagbaar. Naar blijkt dragen zij een ziek persoon die naar het ziekenhuis moet. Deze persoon wordt in dit geval meer dan 5 kilometer gedragen voordat het eerste ziekenhuis zich aandient.
Deze mensen hebben het geld niet om ander vervoer te regelen, daarnaast komt het feit dat er ook betaald moet worden voor de hulp die in het ziekenhuis geboden wordt.
Blijft een harde onwerkelijke wereld, en wederom beseffen wij hoe rijk wij zijn, niet zozeer op materieel gebied, want dat vinden wij niet zo interessant, maar we zijn gezond,we krijgen gezondheidszorg indien nodig, we kunnen ons eten kopen en hebben een dak boven ons hoofd. Wij zijn rijk.
Vandaag blijven wij toch genieten van het enorme landschap, wat een mooi gebied. We kunnen het hier proberen te beschrijven, maar dat gaat ons niet lukken. Ook de foto's zullen niet kunnen verduidelijken wat wij zien. De gebieden variëren per provincie, ook de manier van wonen verandert van hout naar steen, de daken veranderen van hout-gras naar golfplaten.
We zien maisvelden, suikerriet, koolvelden, eucalyptus bomen, rijstvelden, gewoonweg teveel om op te noemen.
We steken uiteindelijk de Takeze rivier over én stoppen voor een traditioneel bakje koffie.
We parkeren de auto, en direct staan er weer vele kinderen om ons heen.
We zijn en blijven een attractie. Echte schoffies zijn er hier te vinden. Amper 2-3 jaar oud klimmen ze op de auto om te kijken wat er in ligt. Ze vragen ons wederom om allerlei zaken, maar worden ook door de mede landgenoten gecorrigeerd.
We drinken een heerlijk kopje koffie, worden op de foto gezet op vraag van de Ethiopiërs zelf, dansen nog een traditionele dans, kortom we beleven weer eens wat.
Onze tocht wordt vervolgd, het landschap blijft boeiend, afwisselend en verveelt ons niet.
Onderweg pikken we nog een lunch mee, ook die valt in goede aarde.
Uiteindelijk komen we na 7,5 uur in Axum aan.
Een wat grotere plaats met meer vertier zo op het eerst oog.
Ons hotel oogt geweldig, opgetrokken vanuit een authentieke stijl.
Aangekomen blijkt echter dat er niemand Engels spreekt, en dat maakt een verblijf alhier wel wat lastiger. Temeer omdat er een aantal zaken niet kloppen.
We gaan het terras op en bestellen wat te drinken, er is echter alleen bier verkrijgbaar. Er zijn geen softdrinks of water te bestellen, wij geven aan dat we dit zeer vreemd vinden. Er volgt geen reactie.
Even later komen we erachter dat er geen stroom is, geen handdoeken, geen toiletpapier, het lijkt hier geen al te beste start te worden, ook nu weinig reactie.
We zijn benieuwd hoe dit vervolgd gaat worden.
In de avond gaan we gezamenlijk op pad. We zoeken een terrasje op en spreken een Engelsman die inmiddels Al meer dan 5 jaar woonachtig is in Ethiopië. Hij is vanwege werk hiernaar toegekomen, en wil ook niet meer weg.
Hij geeft aan wat wij vermoeden, Ethiopië is een gastvrij, vriendelijk land.
We zoeken een eettentje en sluiten deze dag af met een lekkere maaltijd.
Opvallend de restaurant kok ziet ons en wil niet maken wat Helmie besteld. Hij geeft aan dat de kaas inmiddels al iets langer ligt, en de kok wil niet dat wij gasten "ziek" worden van zijn maaltijd. Hij is er niet zeker van dat onze magen dit aankunnen.
Geweldig toch, deze openheid.
We sluiten weer een geweldige dag af.