de laatste dag Ethiopie

Dinsdag 28-11-2017

Vandaag begint onze terugreis, helaas, wij gaan een bijzonder land verlaten.

Maar zoals altijd, als je weet dat je naar huis gaat, is het ook prima. Er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan.

We kunnen in de ochtend rustig ontbijten om 08:00 uur. Amare zal ons pas om 11:00 uur oppikken om te beginnen aan onze terugreis.

Voor die tijd moeten natuurlijk wel onze koffers omgepakt zijn, moet alle bagage gesorteerd zijn, én moeten we zorgen dat we de maximale kilo's niet gaan overschrijden. Voor enkele onder ons een uitdaging. Je kan wel raden voor wie.

Ook zal snel blijken of we voldoende geld op zak hebben. We gaan proberen om het hotel te betalen in Bir, het Ethiopies geld. Er mag geen geld het land uitgevoerd worden, dus maken we het hier maar op. Zal ons benieuwen of we nog voldoende hebben.

Genoeg te doen, en voordat we het weten is het inderdaad 11.00 uur, en nemen wij afscheid van een bijzondere mooie lodge, met lief én hardwerkend personeel.

Fijn dat we hier onze laatste dagen doorgebracht hebben.

Wij gaan op pad, we moeten een behoorlijk aantal uren rijden tot aan Addis Ababa, het vliegveld.

Een doorgaande drukke weg, met veel verkeer, veel mensen en veel dieren.

Wij draaien onderweg meerdere malen ons hoofd om, er liggen meerdere dode dieren op de weg, aangereden.

Wat dat betreft is Ethiopië een walgelijk land. Men laat die beestjes gewoon liggen.

We zien zelfs 2 geiten die aangereden zijn, waarvan er een nog leeft. De mensen erom heen kijken er niet naar, die zijn vooral met zichzelf bezig en vermoedelijk aan het bakkelein over de kosten, bah, waardeloos..............

Ook zien we dode honden langs de weg liggen, ook al zoiets, een hondenleven stelt niets voor in Ethiopië. Zij leven op straat, hebben meestal geen huis en of baasje. Letterlijk zwerfhonden, die afval eten wat achtergelaten wordt. Triest, iets wat wederom niet bij ons past, afschuwelijk.

We stoppen bij een lunchplek. Amare heeft een lokale plek gevonden waar je volgens hem prima vis kan eten.

Helmie gaat echter voor een injera met Shiro, typisch Ethiopisch.

Trudie ook, zij laat de zure pannekoek achterwegen en kiest voor Shiro met brood.

Hans en Marion besluiten de vis uit te gaan proberen.

Het eten is heerlijk, alleen vooral voor Hans en Marion veel en veel teveel. Het lijkt wel alsof er meerdere vissen op hun bord zijn klaargelegd.

We besluiten de restjes in een plastic zak te doen. Amare geeft dit af op straat aan een jongen, en wij weten dat we in ieder geval één familie blij hebben gemaakt met een maaltijd voor vandaag.

Op naar het park Lake Ziway. Een nationaal park aan een meer, zou mooi moeten zijn.

We komen aanlopen en zien echter wat vervelende beelden. We zien paarden staan in de moerasige grond, het lijkt erop alsof zij niet kunnen lopen. Wij denken meerdere botbreuken te constateren. Ook zien we paarden die wonden hebben over hun lijf, ze worden aan hun lot overgelaten. Het gebied wordt daarbij overladen met zwerfafval. Wij kunnen dit niet aanzien en keren snel terug. Als we dit bij terugkeer in het Engels proberen duidelijk te maken bij de park beheerders, geven zij aan dat deze paarden uitgewerkt zijn. Hun bazen (woonachtig in het dorp) zien geen meerwaarde meer in deze dieren. Zij schoppen hen de straat op.

Wij luisteren vol ongeloof naar deze verhalen. Paarden, dieren die jarenlang keihard hebben gewerkt voor de familie, zo aan hun lot overlaten. Triest, triest, walgelijk.

Het Ethiopische leven is niet alleen hard voor de mensen, zij zijn ook afschuwelijk hard voor dieren.

Met tranen in onze ogen verlaten wij deze plek. Jammer dat dit op onze laatste dag moet gebeuren.

We gaan op naar Addis Ababa, de weg wordt vervolgd en de weg wordt niet altijd voorzien van mooie beelden. We stoppen onderweg nog voor een bakkie koffie bij een lokaal tentje.

Hierna door, op een korte stop na bij een groentekraampje en Amare scoort watermeloenen en aardbeien. wij hebben geen Bir meer op zak dus worden getrakteerd door Amare.

Direct vele, vele brutale kinderen om ons heen. Jullie kennen de riedel, nee, nee en nog eens nee. Een kind (jaar of 3 oud) weet het echter te presteren om ons te blijven aanraken terwijl wij aangeven dit niet te willen.

Die krijgt echt een grote mond. Respect is hier even ver te zoeken.

Inmiddels is het avond en komen we in Addis Ababa aan, Amare heeft aangegeven ons mee te nemen naar een restaurant waar ze de lekkerste friet verkopen van heel Ethiopië. Wij zijn benieuwd. We komen aan in een grote zaal, vol met tafeltjes en volop verlicht, maar lekkere frietjes......................, heerlijk gegeten.

Hans (Boundless) komt naar ons toe. Samen nemen we de reis door, bespreken we de positieve maar ook de negatieve punten waar aanpassingen gewenst zijn.

We nemen afscheid van Amare, hij zal ons nog afzetten op het vliegveld.

Wij sluiten een mooie onvergetelijke reis af. Ethiopië is een mooi land met vele bijzondere mensen, veel natuurschoon én ook veel culturele pracht.

Ethiopië is ook hard voor mens en dier. De regering is corrupt, zij doen veel voor persoonlijk belang. De Chinesen bouwen erop los, en eigenen zich steeds meer bijzonder landgoed toe. Hele hoge gebouwen en complexen worden neergezet. Sommige Ethiopische mensen zijn enkel bezig om te overleven, dat maakt het leven niet gemakkelijk.

Opvallend, nauwelijks criminaliteit. Op een land van 100 miljoen mensen is er af en toe sprake, in een grote stad van een zakkenroller, maar buiten dat zien wij zulke eerlijke, aardige mensen.

Wel moeten wij constateren dat de kinderen, de nieuwe generatie wel veel moet leren. Het is te hopen dat zij snel leren wat respect inhoud, én dat er aandacht is voor een stukje opvoeding.

In de avond komen we op het vliegveld aan.

Marion en Hans komen niet een twee drie door de security check. De beveiliging geeft aan dat zij 3 aanstekers zien in de tas. Marion weet dat dit niet kan, zij heeft geen vuur op zak.

Nadat alles leeg is gehaald, weet de beveiliging toch 2 aanstekers én een doosje lucifers te halen uit de buidel. Marion is rijker dan ze had gedacht, althans ze was rijker. De beveiliging neemt alles in beslag.

Tijdens het inboarden, we staan in de rij, krijgen we te horen dat er een vertraging is ontstaan. We vertrekken niet om 00.15 uur, maar vertrek staat vooralsnog voor 01.20 uur gepland.

We zijn benieuwd.