Machu Picchu

05 oktober
Oeps, ook deze dag begint verkeerd. Om 03.45 uur de wekker, én dat noemen wij vakantie.............
Helmie en Trudie netjes om 04.30 uur aan het ontbijt, geen Marion en Hans te bekennen. Om 04.50 uur maar even op de deur geklopt, naar blijkt hebben beiden de wekker een uurtje te laat gezet. Ook de bediening is niet al te vlot, om 04.30 uur eten besteld, en om 05.10 pas eitjes op je bordje krijgen, is niet echt bevorderlijk voor een goede start van deze bijzondere dag. De Machu Picchu staat op het programma, en dat is volgens menigeen toch echt het hoogtepunt.
Het lukt ons om exact om 05.30 uur klaar te staan als Octavio komt. Marion heeft haar ontbijtje laten inpakken, en besluit dit later te nuttigen.
De Machu Picchu, een oude Inca stad, nog niet zo heel lang geleden (1911) ontdekt door een aantal wetenschappers. Deze stad laat vele restanten en overblijfselen zien van een tijdperk lang geleden. Machu Picchu ligt 2350 meter hoog in de bergen. Vanuit het dal is Machu Picchu niet zichtbaar, dit is de reden waarom de Spanjaarden dit nooit eerder hebben ontdekt.
We lopen naar het centrum en sluiten aan in de rij voor de bus. Je kan de Machu Pichu vanuit Aquas Calientes alleen per bus of te voet bereiken.
Na enige tijd stappen wij in de bus die ons zigzaggend hoog in de bergen afzet, de ingang van de Machu Picchu. Jeminee, wat een toeristen zien wij verschijnen. Dit zijn we niet gewend na de koffieroute zonder een enkele toerist tegen te komen.
We moeten ons ticket en paspoort tonen alvorens we naar binnen mogen. Octavio onze gids verteld de details van de Incastad. We zien de verblijven, we zien de zonnetempel, we zien de keuken en zelfs Het toilet van de keizer is magnifiek.indrukwekkend en bijzonder dat er op deze hoogte een stad gebouwd is, waar ook mensen geleefd hebben.
Mooi dat de restanten bewaard zijn. Ook opvallend hoe ingenieus de stad in elkaar steekt, over ieder hoekje is nagedacht. Speciale gewaarwording.
Na zo'n 2,5 uur uitleg van Octavio over de stad en de gebruiken, nemen wij afscheid van onze gids. Wij gaan alleen verder.
In een hoekje willen wij onze lunch gaan nuttigen, we worden echter teruggefloten, niet eten hier. We moeten terug richting uitgang om even wat te eten.
Inmiddels is het warm én drukkend, ook worden de toeristen er niet minder op.
We moeten een keuze maken, gaan we wel of niet de berg beklimmen. De berg zit in ons ticket, alleen 1,5 uur enkel stijgen is een behoorlijke opgave.
We, Marion, Trudie en Helmie besluiten toch te gaan, Hans houdt het voor gezien, hij blijft achter bij de ingang.
We klimmen en lopen een klein uurtje richting zonnepoort. Wauw, zeker de moeite waard. We zien de Machu Picchu vanaf grote hoogte liggen, vele foto's worden gemaakt. Maar 1 uur klimmen vinden wij genoeg, het is mooi geweest, we gaan niet helemaal tot de top.
We keren terug naar de ingang, dalen gaat iets gemakkelijker, maar aangezien ook hier niets gelijk is, en alle trappen zelfs ongelijk zijn, is het keer op keer oppassen geblazen.
We keren terug bij de ingang en zetten een Machu Picchu stempel in ons paspoort.
Yes, dit neemt niemand ons meer af. Machu Picchu staat sinds 1983 op de wereld erfgoed lijst van de Unesco, én dit hebben wij nu mooi gezien.
Volgens onze gids 3000 bezoekers maximaal per dag. Volgens Nederlandse reisinfo minder, maar als je ooit gaat, plan ruim van te voren. Machu Picchu is het bezoeken waard. Bij de ingang teruggekeerd, zien we Hans zitten met een gewonde hond aan zijn voeten. De hond mist een stukje van zijn voorpoot, het verband wat hij om zijn poot had is losgemaakt, wat de situatie niet verbeterd. Er wordt een schaar geregeld, en de restanten verband worden zo goed ala verwijdert. Meer kunnen we niet doen, nu maar hopen dat zich iemand over deze hond bekommerd en hem de juiste verzorging gaat bieden. Wij zijn er enigszins ontdaan door, die arme stakker. We blijven hopen dat hij ergens een baasje heeft wat verdere verzorging gaat bieden. Helaas zien we hier in Peru ook meerdere zwerfhonden, dus of deze hond een thuis zal hebben, zullen wij nooit weten. We hopen er het beste van en hebben voor nu gedaan wat mogelijk was.
We gaan wederom in de rij staan om de bus terug naar het dorp te nemen.
Deze rij is iets langer dan vanmorgen, we moeten een behoorlijke tijd wachten alvorens we in kunnen stappen.
Onderwijl komen we Monique en Paul weer tegen. Zij hebben bijna de bergtop bereikt. We zijn allemaal doodop.
In het dorp drinken we wat en nemen we allen een pizza. Hierna nemen Paul en Moniek de trein terug naar Ollantaytambo. Wij moeten nog even wachten, hebben een latere trein geboekt.
We keren terug naar ons hotel om de rugzak te halen, en drinken nog wat bij het Treehouse. Hierna nog over de markt voor een souvenir. Ook dan is het tijd voor onze trein terug naar Ollantaytambo. De treinreis duurt een kleine 2 uurtjes, van al dat gehobbel worden wij niet fitter, menigeen sukkelt in slaap.
Op het station staat onze taxi te wachten, de Max Verstappen van Peru.
We moeten nog langs het hotel voor onze koffers, jeetje, weer trappen op.
Zodra onze koffers in de taxi liggen, zet hij de vaart erin. We arriveren na 1,5 uur in Cusco,allemaal helemaal stuk. Wat een lange dag, wat veel indrukken.
We zijn weer bij Niños, en drinken nog wat. En owee ja, de koffer van Trudie, zal hij open gaan?
Wij zoeken zeer moe maar voldaan ons bedje op, Trudie geeft aan eerst nog een uurtje aan haar koffer te spenderen.
Tot morgen.