Ballestas eilanden

Gisteren met de bus Van Lima naar Paracas een 260 km afgelegd.
Vanochtend in alle vroegte gaat de wekker, 06.00 uur lokale tijd. Sommige van ons hebben een goede nachtrust genoten. Een enkeling alweer om 04.00 uur wakker, hebben we dan toch last van een lichte jetlag? Marion om 6 uur al even een strandwandeling gemaakt en daarna enkele baantjes getrokken in het zwembad. omstreeks 07.00 uur een heerlijk ontbijtje op het terras aan het zwembad, wat kan het leven toch mooi zijn. Ook hebben we hier al kennis gemaakt met Moniek en Paul waar wij later tijdens onze reis enkele dagen mee op zullen trekken.
Om 07.45 uur worden we naar de overkant van de straat gebracht, een verzamelplaats voor medetoeristen, want we gaan de Ballestas eilanden bezoeken met een speedboot.
Na de formaliteiten is het time to go. Jee, wat gaan we hard, we racen over het water, een heerlijk gevoel van vrijheid.
Onderweg zien we als eerste vele aalscholvers op een oud wrak, daarna kijken we onze ogen uit. Allerlei zeevogels komen we tegen, zij leven in het wild in een natuurreservaat, geweldig dat dit kan en mogelijk is. De omgeving is prachtig, pelikanen, zeeleeuwen, zeehondjes, pinguïns, zeemeeuwen, en nog vele soorten meer die wij niet van naam kennen wij kijken onze ogen uit en genieten van de natuur.
Het water is erg visrijk, vandaar dat de vele verschillende vogelsoorten deze plek ook weten te vinden. Machtig mooi.
Natuurlijk ontvangen we ook een souvenir, want met al deze vogels rondom ons, kan het niet uitblijven dat uitgerekend Marion de nodige uitwerpselen over zich heen krijgt. Souveniertje van de natuur.
Na een spectaculaire tocht van zo'n 2 uurtjes, terug aan wal. Tijd voor een traktatie op een terras, nog effe blijven genieten van het moois wat we hebben gezien.
Terug bij ons hotel is het koffers pakken voor het vervolg van onze reis. We worden in een grote luxe auto naar Huacachina gebracht, een mooie oase in de woestijn.
Onderweg zien we zand, zand en nog eens Zand.
Nog maar enkele dagen hier en al zoveel verschillende vergezichten gezien, onvoorstelbaar.
Aangekomen in Huacachina zien we inderdaad een oase, omringd door zandduinen.
Het is/was de bedoeling dat we hier ons met een zandbuggy over de duinen zouden laten vervoeren, maar al vrij snel besluiten wij hier een vrije middag te nuttigen.
We cancelen de zandtour, en dit zorgt voor enige commotie onder de vriendelijke Peruanen die wij ontmoeten.
Na een keer of 6 echt aangegeven te hebben dat wij niet voor de buggytour kiezen, is het eindelijk duidelijk. De Peruanen hebben niets verkeerd gedaan, wij maken op dit moment een andere keuze, die we na vaak herhalen duidelijk hebben kunnen maken.
Tot op dit moment ontmoeten wij vriendelijke mensen, zeer hulpvaardig, en vooral ook lief van aard.
Wij volbrengen onze middag met het rondlopen rondom de oase, wat souveniertentjes bezoeken, heerlijk zitten op een terras met een glaasje .......en genieten van de ondergaande zon. De temperatuur is prima zo'n 25 gr ,maar als de zon weg is koelt het toch snel af.
Fijne middag, genieten van het uitzicht, de temperatuur en een drankje, wat willen we nog meer.
De taxi is gereserveerd voor vanavond, echter toen we onze bagage pakte wed al snel duidelijk dat 1 taxi niet voldoende was. We gingen in 2 kleine taxi's uiteen, op de achterbank ineengeklemd tussen onze koffers.
De taxi-chauffeur van Trudie en Helmie was de eerste onvriendelijke Peruaan die wij hebben ontmoet. Bij aankomst op het busstation kende hij maar een woord, geld. Hem duidelijk gemaakt dat we eerst wachten op Hans en Marion voordat we tot betalen overgingen, dit stemde hem echter allerminst gelukkig.
Wij hielden voet bij stuk, wachten op de anderen. Zodra hij het geld in handen had, was mijnheer vertrokken. Wat een stuk chagrijn.
Ook in het busstation een minder vriendelijke medewerker, onze koffers waren ineens te zwaar, en we moesten bijbetalen.
Vreemd, we zijn al eerder met bussen mee gereden, dezelfde maatschappij, dezelfde koffers met inhoud, en nog nooit is er gezegd dat de koffers te zwaar waren.
Toen hij uiteindelijk aangaf dat we moesten bijbetalen, varieerde het bedrag, dat geeft ons natuurlijk te denken. Maar goed, voor 10 sol mochten onze koffers mee. En voor deze 0.26 eurocent, doen wij niet moeilijk, alhoewel het wel voor gefronste wenkbrauwen zorgt.
Op naar Nasca.
Het is inmiddels donker, dus tijdens deze rit valt er voor ons weinig te zien. Onderweg worden we staande gehouden door de politie, controle van de papieren. Na deze onderbreking op naar Nasca waar wij omstreeks 22.30 uur arriveren.
Bij aankomst maken we kennis met Edmundo, hij staat ons op te wachten met wederom een te kleine auto voor ons viertjes met bagage. Wait à minute, en jawel, een collega wordt gecharterd en op naar Wasipunko.
We belanden in the middel of nowhere, een afgelegen plek in de woestijn, prachtig mooi én zijn daarbij de enige gasten, wat een feest. Hier houden we van,terug naar basic, terug naar de natuur. Heerlijk dit is vakantie.
Op het terras genoten van een heerlijk koud biertje en omgeving. Edmundo is de zoon van het familiebedrijf Wasipunko, wat letterlijk deur naar ..... Betekend.
Moe maar voldaan zoeken we omstreeks .... Ons bedje op.
Liefs van Hans- Marion - Trudie -Helmie