Poti Hill

Donderdag 31 oktober.
Vanochtend vroeg uit de veren, om 06.30 uur gaat het korjaal vertrekken. We krijgen koffie én thee in het bootje, zullen onderweg ons ontbijt gaan gebruiken en gaan dan door om de Poti Hill te beklimmen.
Gedurende de nacht is er al een regenbui gevallen die menigeen gehoord heeft. We hopen dat het droog gaat worden, Poti Hill beklimmen met regen lijkt ons ietwat lastig.
We gaan iets later op pad, wachten eerst tot de regenbui stopt.
Onderweg wordt er besloten om de koffie ,thee én het ontbijt te gebruiken op het eilandje waar wij de eerste dag geweest zijn.
Dit eilandje heeft een afdak waaronder wij droog kunnen zitten, ook de aanwezigheid van het gemakshuisje is voor menigeen een fijn gegeven
Het blijft miezeren.
De mannen hebben overal aan gedacht, zelfs een tafel is meegenomen om de boel op uit te stallen. We eten brood, zelfs krentenbollen, er zijn gekookte eieren, pindakaas, gewoon een ontbijtje zoals je thuis ook zou kunnen krijgen.
Na het ontbijt door naar Poti Hill, de regen wordt minder en stopt. Voordat we aan de beklimming gaan beginnen van deze granietberg die 400 meter hoog is, eerst nog een wandeling door de jungle van zeker 1.15 uur. Jack gaat voorop, wij volgen. 2 groepsgenoten blijven achter vanwege fysieke ongemakken.
De wandeling is mooi, we zien wederom een geweldige mooie natuurlijke omgeving. Het regenwoud is zo bijzonder, en verveelt niet. Jack ziet zelfs een jaguar, Trudie vangt nog net een glimp op van zijn achterpoot. De anderen lopen wat verder op afstand, zij horen het verhaal. We zien enkele vogels, en wat apen. Zelfs na 75 minuten zijn wij er nog lang niet klaar mee.
We komen aan bij de voet van de granietberg, een stop waarbij we voorzien worden van wat stroop. (surinaams voor zoete, o zo zoete ranja). Goed voor de energie, want we zweten inmiddels over ons complete lijf. Het vocht loopt overal.
Na een korte stop beklimmen we de granietberg voor 20 minuten.
Het is een stijle klim, maar eenieder weet de top te bereiken.
Het uitzicht is prachtig, we kijken over het regenwoud, we zien in de verte Brazilië liggen, de vergezichten zij magnifiek.
We horen een knal, en naar blijkt valt er een boom in het regenwoud, met daaropvolgend een oorverdovend gekwetter van de vogels die in paniek schieten.
We kijken nog even goed om ons heen en gaan dan de afdaling starten. Voorzichtig voetje voor voetje naar beneden.
De wandeling terug over hetzelfde pad verloopt iets sneller. Binnen een uur zijn wij terug bij de korjaal.
Luciën heeft voor ons allemaal een tooi gemaakt van palm bladeren. Hij heeft deze zorgvuldig gevlochten. Zo lief.
We varen terug en zijn rond lunchtijd weer bij de lodge.
De lunch smaakt na al onze inspanning prima, röti, menigeen vind het jammer als deze op is.
In de late middag gaan wij opnieuw een route lopen, nu een korte in nabijheid van het dorp. Volgens Elton gaan we naar een plek waar vele vogels te bewonderen zijn.
We lopen via het dorp , we zien de school, zien het kantoor van de luchtvaart, de luchtvaartpost, en we lopen via de landingsbaan naar de overkant van het dorp. Hier woont één omaatje met haar kleinkinderen. Helemaal alleen.
Ze groet ons vriendelijk.
We lopen verder, we zien weinig vogels én hadden stiekem gehoopt op meer.
We komen uit bij een 130 meter hoge mast. Want wat wij toch vreemd vinden ook hier is internet en telefoon verbinding mogelijk.
Het wordt snel donker, we keren terug richting lodge om de avondmaaltijd te gaan gebruiken.
Je gelooft het niet, maar Helmie ziet een wortel stronk over het hoofd, en jawel hoor, zij ligt languit. Zou het dan toch in de familie zitten?
We lopen door en zien de Surinaamse vlag nog hangen bij de school. Men is blij dat wij hen attenderen op dit gegeven. Zij halen de vlag snel binnen.
Door naar het diner. We eten goed én raken na afloop in gesprek met Elton. We kletsen een paar uur over allerlei zaken, wat een boeiend persoon. Ook Gunther, reisleider van een ander gezelschap sluit zich aan bij ons. Hele verhalen worden verteld. Geweldig wat een fijne mensen.
Wij gaan voldaan naar ons bedje toe. Én jawel, de vleermuizen bij Hans en Marion zijn terug van weggeweest. Zij slapen weer in hun lodge.
Welterusten.