Terug in Paramaribo

Vrijdag 01 november
Vroeg op, we starten de dag met een korjaal tocht op het meer. Om 06.30 uur stappen we in. We varen een stukje stroomopwaarts, daar wordt de motor uitgezet en we laten ons terugdrijven richting lodge.
Onderweg spotten wij meerdere vogels, de toekan, de visarend, de arend buizerd, meerdere papegaaien, grietje bie, aapjes, het regenwoud ontwaakt.
Vandaag geen Jack aanwezig om te spotten, hij viert zijn verjaardag, 33 jaar oud is hij geworden.
De zonsopgang is mooi zo op het water. In de korjaal worden wij voorzien van koffie én/of thee. Een leuke afsluitende tocht op het water door het regenwoud.
Om 08.00 uur aan het ontbijt. We moeten voor aanvang ontbijt de spullen pakken, we gaan aansluitend aan het ontbijt het dorp in én onze lodges moeten vrij en schoon gemaakt worden voor nieuwe gasten.
We moeten onze spullen in de vertrekhal plaatsen, een open rond prieeltje met een doorsnee van zo’n 3 meter. Mooi toch, dat kan gewoon hier.
Zo gezegd zo gedaan.
Na het ontbijt een wandeling door het dorp. We bekijken het schooltje, en praten met een juf. Het leerlingenaantal is laag. Ook is het onderwijs hier lange tijd ver beneden peil geweest. Inmiddels is er een regeling opgesteld waarbij afgestudeerde leerkrachten verplicht zijn om de eerste 5 jaren les te geven op scholen buiten Paramaribo.
Vanwege de enorme afstanden is huisvesting binnen de dorpen voor hen geregeld.
Door deze regeling is de kwaliteit van het onderwijs weer wat beter geworden, ook in de afgelegen gebieden.
We lopen verder en komen langs de luchtvaartpost. De heren geven aan dat ons toestel waarschijnlijk tegen de middag zal arriveren.
Geen enorme specifieke verkeerstoren, gewoon een piepklein hokje van waaruit men het vliegverkeer in de gaten houdt.
We gaan verder naar het dorp én lopen richting Jack. Wij gaan hem feliciteren, we zingen lang zal hij leven én worden uitgenodigd om samen met hem wat casavebier te drinken.
Iedereen neemt een slokje, lekker kunnen we het niet noemen.
Bij Jack thuis is men bezig om casavebrood te bakken, wij volgen het proces.
Jack is 33 jaar geworden, om zijn verjaardag te vieren is hij gisteravond/nacht op jacht gegaan. Het is blijkbaar gewoonte om tijdens een speciale gelegenheid casavebier met wild/vlees/vis voor te zetten aan familie.
Jack heeft tijdens deze jacht een grote wolfsvis gevangen, die op het vuur staat te pruttelen.
We nemen afscheid van een bijzondere man en gaan verder door het dorp.
3 oudere mannen, hun leven lang al wonend binnen het dorp laten ons een aantal oude gebruiken zien. Eentje laat zien hoe hij touw maakt, een andere fluit op een hertebeen, en eentje bespeeld een schildpaddenschild met daaraan gekoppeld een panfluit.
Deze 3 mannen geven een concertje weg. Knap om te zien dat ze tonen kunnen produceren, het klinkt echter nergens naar.
De mannen zijn blij.
Ook zien we de dames van de medische zending, zij zijn bijna klaar met hun voorlichting, en vertellen dat ze nog éénmaal terug zullen keren om de bewoners te gaan leren hoe muggen te weren uit hun omgeving.
Hiernaar door, we mogen kijken in de open keukens, we zien vrouwen veelal bezig met het bereiden van casavebrood.
Als we het dorp uitlopen komen we bij een overkapping aan waar meerdere bewoners staan met hun zelfgemaakte spullen die wij als souvenir kunnen kopen. Menige zaken worden meegenomen.
We nuttigen nog een vroege lunch, zoete bananensoep, die heerlijk is.
En horen dan ons vliegtuigje aankomen.
Nieuwe gasten arriveren, wij nemen afscheid en verlaten de indianen. Een bijzondere ervaring rijker.
We vliegen in 65 minuten terug naar Paramaribo, iets meer turbulentie dan op de heenweg.
Aangekomen op vliegveld zorg én hoop, besteld Marlon een Surinaamse reisgenoot en een taxi voor ons.
Wanneer deze arriveert, rijden we eerst naar Kekemba om de koffers op te halen. Door naar La Petit Maison, om daar weer een nachtje door te brengen.
Daar aangekomen drinken we een drankje, helaas, geen parbobier. Enkel Heineken op het menu.
In de avond lopen we heerlijk langs de waterkant. Wat kleine souveniertjes blijven weer aan onze handen kleven.
We belanden bij E’tembe rainforest, een sapbar én prima restaurant. We beginnen met een drankje én besluiten hier ook ons avondeten bestellen.
We zitten hier heerlijk aan het water, én de kwaliteit van het eten is prima te noemen.
Het is trouwens wel even omschakelen, we komen rechtstreeks vanuit een indianendorp, hebben een weeklang amper muziek gehoord, we hebben geen motorische voertuigen gehoord, behalve de motor van de korjaal. Én nu zitten wij ineens midden in een grote stad, de auto’s razen voorbij, muziek horen we uit alle hoeken, volop getoeter én de disco partybus rijdt af en aan.
Iets bijzonders hier, de discopartybus. Een disjockey verzorgd de muziek in een rijdende bus zonder dak. Wij zien mensen op elkaar gestouwd, men staat werkelijk schouder aan schouder, maar ogenschijnlijk heeft men plezier.
Wij keren na een fijne avond terug naar La Petit Maison, pakken opnieuw onze tassen om morgen weer verder te gaan.
Welterusten.