Dag die we snel willen vergeten.

Vrijdag 27 november.
Om 03.00 uur gaat onze wekker, om problemen te voorkomen worden we ook nog een keer door Mark gewekt.
Wij allen benieuwd wat deze dag ons brengen zal, volgens de beschrijving gaan wij een olifanten kamp bezoeken waar gepensioneerde olifanten verblijven die van hun pensioen kunnen genieten. Wij zullen zien hoe ze gewassen worden, en kunnen kijken hoe ze zo nu en dan in de bosbouw werkzaam zijn. Volgens de verhalen een vriendelijk olifantenresort, die de beestjes goed behandeld, en waar zij veel vrijheid genieten.
Om 04.00 uur rijden we aan vanaf ons hotel, het is volgens de papieren een drietal uren rijden.
Na 4 uur rijden bereiken wij bij daglicht het olifantenresort.
Na een toilet en peukenpauze worden we uitgenodigd de olifanten te gaan bezoeken. We lopen een paadje af en zien ze staan. Opvallend, enkele lijken nog jong, en niet gepensioneerd, wij worden enigszins achterdochtig.
De olifanten gaan in galop richting waterplas, waar zij in 3 minuten gewassen worden.
Het lijkt alsof ze alles doen op commando, en dat is nu juist wat wij niet willen zien.
Hierna terug naar de huisjes en worden de zadels klaar gemaakt voor een ritje, aangezien wij de boel niet vertrouwen, maken we kenbaar zeker niet op de olifanten te willen rijden.
Inmiddels weten we 3 leeftijden, 7-9-14 jaar, bij lange na dus niet gepensioneerd.
Ook heeft Marion met haar scherpe blik één van de jongens een ijspriem zien dragen.
Dit beloofd ellende te worden.
Er wordt ons verzocht mee te lopen naar een andere plek, ze noemen het de trainingsplaats. Als we hier zien dat de olifanten letterlijk een act voor ons moeten opvoeren, zijn de rapen gaar.
Een olifant verstapt zich en slaakt een pijnkreet. Hij krijgt flink met de zweep en wordt bestraft.
Wij draaien ons om en lopen weg, hier willen wij niet aan meedoen, hier willen wij niet bij horen. Dit soort van kampen zou verboden moeten worden, een dier hoort in het wild te leven, en geen attractie te zijn voor toeristen.
Onze gids snapt ons probleem, en verontschuldigt zich meermaals, zelfs onze chauffeur voelt zich niet goed bij wat hij ziet. Voor hen beiden is dit ook de eerste keer dat ze een olifantenkamp bezoeken.
Wij voelen ons klote, Marion totaal,over de zeik, de rest is er helemaal beduusd van. Wij willen dit niet, schrikbeelden die je op televisie ziet worden werkelijkheid. Een dier hoort niet jarenlang mishandeld te worden om kunstjes voor ons op te voeren.
Voor ons een complete afknapper. En als tip voor onze reisagente, boek deze attracties nooit, maar dan ook nooit meer in. Zeker niet voor ons, maar als het enigszins kan ook niet voor alle anderen toeristen.
Als je naar een land gaat voor de cultuur, mensen, natuur en dieren, wil je ten alle tijden dat deze op een menswaardige respectvolle wijze behandeld worden.
En waar we nog het meest van balen, we hebben betaald voor dit toneelstuk, deze klojo's hebben ook nog eens geld aan ons verdiend. De olifanten kunnen er niets aan doen, de mensen die dit laten gebeuren wel, zij vullen hun zakken ten kosten van deze dieren, dus Priscilla, nooit meer toestaan. Als de reisorganisaties dit buiten hun programma laten, valt er in deze branche geen geld te verdienen én krijgen de olifanten hopelijk meer rust.
Wij behoorlijk ontdaan en gefrustreerd stappen in de bus terug. We zijn nog geen 15 minuten daar geweest.
De chauffeur en gids blijven zich aan het verontschuldigen, ook zij konden dit niet weten. We willen het wel op de agenda zetten voor onze reisagente, die we morgen zullen ontmoeten.
We spreken af terug te gaan naar ons hotel, en onderweg te stoppen voor een koffiestop.
Helaas komt deze stop ook eerder dan gepland, we krijgen autopech. De bus ruikt naar rubber en wordt aan de kant van de snelweg stilgezet. De aandrijfriem en de poeli is stuk, en de auto wil ook niet meer starten.
Staan we dan in de snikhete zon zeker 35 graden, aan/op de snelweg, maar ja, gewoonweg accepteren......
Er stoppen meerdere auto's die willen helpen, echter niemand heeft het juiste materiaal. Onze chauffeur wordt door een aantal helpers weggebracht naar het eerstvolgende dorp ( 34 mille) verderop gelegen. Hij gaat op zoek naar een monteur.
In Birma, geen Anwb, geen vervangende Auto, gewoon wachten geblazen tot de boel gerepareerd kan worden. Zoniet moeten we onze terugreis, nog zo'n uurtje of 3 liftend af gaan leggen.
Een aantal heren zonder materiaal stoppen, zij krijgen de riem verwijdert, zodat de auto langs de weg geduwd kan worden. Een betere oplossing.
Na een anderhalf uur komt onze chauffeur terug met een 3 tal monteurs. Allen volop kauwend op een Beatle noot, wat een troep is dat toch.
Ze proberen van alles, maar niets wil lukken. We worden weggesleept, ook een ervaring apart, en 34 mille later bij een garage afgezet. Met als opdracht dat wij onze lunch kunnen gaan genieten bij een restaurant, terwijl ondertussen de minibus gerepareerd wordt.
Geluk bij een ongeluk, het restaurant heeft french frites, én dat is lekker.....
Terwijl wij onze lunch genieten, komt de gids vertellen dat de bus gefixt is, we kunnen verder. Wij staan erop dat de chauffeur nog een hapje gaat eten na al zijn inspanningen, hij houdt het echter bij een aantal bananen.
Wij weer op weg, de bus is weer oké.
We arriveren uiteindelijk om 16.45 uur bij ons hotel, vanochtend om 04.00 uur vertrokken, dus tel uit je winst. Vele vele uren in het verkeer aanwezig geweest vandaag.
De avond verder doorgebracht op ons hotelcomplex, waarin Marion aangaf dat haar geluksmomentje van deze dag het zwembad was.
Wederom een heerlijke maaltijd genoten, lekker buiten op het terras.
Rond 22.00 uur naar bed gegaan, allemaal doodop van deze bijzondere, vermoeiende dag.
Liefs.