Monywa

Op tijd uit de veren, want om 07.00 uur stond de gids met chauffeur klaar om ons wederom een unieke dag te bezorgen.
De avond van te voren afgesproken dat we om 06.00 uur ontbijt konden nuttigen, echter ook het hotelpersoneel lag nog te rusten toen Marion en Hans om 06.00 uur beneden arriveerden. Na het ontbijt op weg naar Monywa, een tocht van 3,5 uur.
Onderweg weer vele mooie dingen gezien, wat zouden onze ouders hier toch terug kunnen in de tijd. De landen worden nog bewerkt met koeien die een ploeg hanteren, de schapen, geiten, koeien grazen langs de bermen, de rijst wordt nog met de handen geplukt, kortom letterlijk terug in de tijd, een tijd die wij nooit hebben gekend, maar onze ouders des temeer.
Tijdens een pauze stop, ( stiekem wildplassen ) komen wij uit bij de kopermijnen. We werden gewaarschuwd voor het groene water, dit zou veel kwik bevatten.
In de verte zien we een rieten hutje, waar mensen bewegen. We besluiten schriften, pennen en ballonnen te gaan brengen. De bewoners, een man en een dochter reageren enthousiast op onze komst. Zij nemen de cadeautjes aan en willen direct vertellen. De man is een echte Birmanees, die nog op de oude Birmeese manier koper vergaart. Hij laat ons het proces zien, zit met zijn handen continu in het kwikwater, lijkt hem niet te deren.
Het verhaal hieromtrent is wel triest, voorheen waren de Birmezen eigenaar van de kopermijnen. Zij vergaarde de koper op hun eigen unieke wijze. In 1968 besloot de regering de kopermijnen over te dragen aan de Chinezen. De chinezen ontsloegen alle werknemers, waardoor het hele dorp geen werk meer had. Hierop is men in opstand gekomen, heftige protesten zijn gevoerd. Toen de chinezen ook de politie geld gaven, zijn deze protesten hardhandig neergeslagen, met zelfs doden tot gevolg. Aung San Suu Kei, leider van de nationale democratie (NLD), door iedereen hier genoemd als de lady heeft zich ook met bovenstaande bemoeid, en toch weer een en ander voor de bevolking in positieve zin voor elkaar gekregen. Zij heeft in deze omgeving dan ook 100% van de stemmen gekregen, zo blij is iedereen hier met haar bemoeienis, ten voordele van de bevolking.
Inmiddels ontmoeten we ook een spontane, leuke Birmeese vrouw, goedlachs, erg vrolijk, spreekt redelijk Engels. Zij verteld dat wij de tweede Nedrelanders zijn die zij in hun gebied op bezoek krijgt. Deze dame maakt iedereen blij, zo heerlijk spontaan en goedlachs ondanks de armoedige omgeving waarin zij vertoefd.
Wij moeten verder, maar deze ontmoeting blijft lang in ons geheugen gegrift.
In Monywa aangekomen zijn we eerst de Shwe Ba Mountain in gegaan. We liepen de trappen af en kwamen in een gangstelsel tussen de rotsen in. Aan beide zijde van deze gang waren bijzondere plekken te zien, oud, authentiek en alle openingen gevuld met een of meerdere Boedha beelden.
Ook hebben we hier de liggende Boedha gezien. Wederom een bijzondere plek zo midden in de natuur, tussen de rotsen door. Vanaf een plateau ook een mooi uitzicht over het groene landschap aldaar.
Wij hebben hier ook ieder een Boedha beplakt met een stukje bladgoud, volop plaatjes geschoten, en natuurlijk tijdens het plakken ieder voor zich een mooie gedachte in zijn hoofd. Vreemd, maar voelde toch bijzonder.
Hierna naar de Pho Win Mountain doorgereden, een juweeltje van opper Birma. Het is een plek van meer dan 700 uitgehakte kamers, met hierin wederom allerlei moois. We werden begroet door de aapjes(makaken) en door de Birmezen die ons nootjes wilde verkopen om de apen te voeren.
Wat een mooi complex, erg oud, erg mooie landelijke omgeving. Een plek van volop geschiedenis, echter zeer weinig bezocht.
Doordat deze plek niet meer zo vaak bezocht wordt, dreigt het wel meer en meer in verval te geraken. De regering spendeert immers geen geld aan monumenten of aan de restauratie hiervan. Erg mooi gebied, zeker een aanrader.
Wij hebben deze plek bekeken tussen de aapjes door, die ook zeker een bijzonder gezelschap waren.
Onderweg zagen we bedelende mensen met down syndroom, toen wij echter te horen kregen dat zij vaak misbruikt worden door de familie om hun ziekte te misbruiken voor geld, hebben wij besloten hier niet aan mee te doen. De verleiding was groot, echter we kunnen beter een goed doel steunen dan deze ouders die niet naar hun kinderen omkijken, hen enkel misbruiken om geld te vangen.
Na deze interessante oude omgeving bezichtigd te hebben zijn wij verder gegaan voor een lunchstop. Prima locatie, prima maaltijd gegeten,Chindwin River Restaurant.
Toen de bus weer in en Thanboddhay pagode aangedaan. Een kleurrijk geheel, waarin op elke centimeter zowel binnen als buiten een ontelbare hoeveelheid aan Boedha beelden, van 1 centimeter tot meerdere meters in hoogte verschillen staan.
Ons is ooit gezegd dat je de rug niet naar een Boedha mag keren, echter in dit complex zal dat nooit gaan lukken. Je wordt omringd door duizenden beelden.
Zeer bijzonder om te zien, maar ook wij waren een echte attractie. We werden één voor één op de foto gezet door een tweetal jonge mannen. Zij hadden waarschijnlijk nog nooit blanke toeristen gezien en zijn ons dankbaar voor het feit dat zij met ons op de foto mochten. Echt apart, nu zijn wij de bijzonderheid.
Toen op naar Bodhi Tataung, een wonderlijke verschijning verheft zich vanaf een heuveltop. Hierop staan 2 enorme vergulde Boedha's een staande en een liggende.
Van veraf al te bewonderen, maar als je dichtbij bent, jeminee wat een gevaartes. Zo hoog, zo enorm, 116 meter hoogte is geteld.
Deze Boedha kun je van binnen ook beklimmen, wij zijn echter maar tot de voetjes gekomen, de derde verdieping met volop uitzicht over de omgeving de Chindwin vallei.
Vanuit de andere verdiepingen kun je alleen naar buiten kijken door het glas, en dit trok ons niet echt om dan foto's te maken.
Hierna maken wij ons op voor een lange busrit terug naar Mandalay, het is nog zo'n 3,5 uur rijden.
Onderweg nog een drankstop, waarna wij rond 20.00 uur terugkeerde bij ons hotel. Een prima dag gehad, lang, druk maar zeer de moeite waard.
Wij besluiten bij terugkomst nog een hapje te eten in ons hotel nadat we ook afscheid genomen hebben van Win onze gids. Hier worden we ook enorm overweldigd door het nieuws vanuit Parijs. Wat een ellende. Pffff, waar houdt dit op, er lopen "echt zieke" mensen rond op deze wereld.
Wij zoeken zoetjes aan ons bedje op, zijn moe van alle indrukken en moeten morgen weer vroeg aan de bak.
Xxxx