Lange busreis naar Inle lake.

Donderdag 19 november

Vandaag staat er een lange busreis te wachten, we verlaten Bagan en gaan op naar het Inle meer.
Om 05.00 uur rammelen de wekkers, om 06.00 uur snel ontbijt, want de lokale bus komt ons om 06.30 uur oppikken voor het hotel.
Wij gepakt en bezakt, wachten, wachten en nog eens wachten. Inmiddels al bijna 07.00 uur gevraagd in het hotel of ze ons niet vergeten zijn. Nee hoor, rustig aan, de bus is onderweg.
Uiteindelijk stopt er rond 07.15 uur een overvolle bus, waar wij vieren nog met al onze koffers en bagage bij moeten. De koffers worden in het gangpad geladen, Helmie krijgt een stoel aangeboden, zonder rugleuning, Hans wordt achterstevoren op een stoel gezet, en voor Trudie en Marion is er een klein plastic krukje beschikbaar wat ook in het gangpad wordt geplaatst. Het is een heel avontuur, lachen geblazen zo op de vroege ochtend. Na ons, worden er nog 2 personen toegevoegd aan het gezelschap en wij vertrekken met overvolle bus richting het busstation. Het is de vraag of we het gaan halen, we horen de versnellingsbak menigmaal flink haperen, en soms lijkt het alsof de bus niet vooruit te branden is.
Aangekomen op het busstation stappen we over op een touringcarbus, met hierin vooraf gereserveerde plekken. De tocht kan beginnen.
De reis duurt enorm lang, wij zijn dik 9,5 uur onderweg,met hierin een 15 minuten koffiestop en een stop om de lunch te gebruiken van 30 minuten.
Aangezien we allen behoorlijk brak zijn van de reis, besluiten we de lunch over te slaan, we kopen bij de plaatselijke supermarkt wat koekjes en chips, en komen hier de middag mee door.
Deze touringcar pikt ook plaatselijke bevolking op, en stopt dus regelmatig. Alles wordt erin gepropt, en menig plastic krukje wordt in het gangpad gezet om mensen toe te voegen aan ons gezelschap. Een lange, vermoeiende reis, met wederom vele zaken die wij buiten de bus zien gebeuren.
Het lijkt alsof we nu in een omgeving komen die nog iets primitiever leven dan hetgeen we tot nu toe hebben gezien. We zien dat er op houtvuur buiten gekookt wordt, we zien meerdere malen dat mensen de riviertjes en beekjes gebruiken voor het wassen van kleding, het wassen van haren en zichzelf, ook worden groenten gewassen, alles in dezelfde rivier of beek.
We zien enorm veel magere, verwaarloosde zwerfhonden (echt een probleem hier), en we zien ook hoe sommige mensen daarmee omgaan. Dit is niet altijd even correct, menig beestje krijgt met de slipper of wordt weggejaagd. Aan de andere kant zien we ook zo nu en dan mensen die zich wel om de dieren bekommeren.
We zien enorm veel landbouw onderweg, palmsuikerriet, kolen, pindanoten, rijst, van alles wordt hier verbouwd. Het lijkt behoorlijk vruchtbare grond, waarop menigeen nog met de handen aan het ploeteren is.
Nog één ding wat telkens weer onze verbazing schets, het valt voor ons niet te rijmen dat de mensen hier zoveel respect hebben voor het geloof en elkaar, maar geen respect voor de natuur. Langs de kanten van de weg ligt overal vuilnis, afval wordt rechtstreeks uit de bus of auto gegooid, en wordt volop gespuugd, waar je ook staat, je ziet continu wel iemand die zijn speeksel op de straat neergooit.
Zoveel respect voor geloof en elkaar, maar geen enkel respect voor de natuur blijft ons toch verbazen.
Na deze lange reisdag zijn wij allemaal gebroken. We komen aan, en iemand stelt zich voor als onze gids. We worden met bagage en al in een tuktuk geladen en gaan richting hotel. Een zeer vriendelijk ogend complex, met wederom een leuk, knus huisje voor onszelf. Prima locatie. Veel verder dan deze locatie willen wij vandaag niet meer gaan, we besluiten hier een hapje te eten en op tijd ons bed in te gaan.
Marion laat zich nog even onder handen nemen dooreen masseuse, en weet te vertellen dat ze nog leniger is dan zelf ooit dacht.
Groetjes