Golden rock

Woensdag 25 november

Gisteravond nog met onze agente gebeld, de nieuwe gids zal ons vanochtend om 08.30 uur oppikken bij het hotel. Wij zijn benieuwd en laten ons weer verassen.
Om 07.30 uur aan het ontbijt, opnieuw toast, toast en o jee, Hans voelt zich echt thuis, hij begint de ochtend met warme hap.
Ook Marion is vandaag opperbest, zij heeft een goed idee. Er is geregeld met het hotel dat we 2 koffers achter kunnen laten daar, en nog een ander groot souvenir.
Scheelt voor ons een heleboel gesleep, betekent reorganiseren die handel.
We maken kennis met Au de gids en Lil onze chauffeur.
We gaan op weg naar Bago, en zullen later doorrijden naar de gouden rots in Kyaikhtio.
Beloofd een lange reis te worden.
Onderweg stoppen we bij een spiritueel monument, onze gids wil dit even laten zien, en met ons delen.
Ook stoppen we bij bij de Htaukkyant World War 2 memorial cementary, oorlogsmonument. We zien hier 27.000 voornamelijk Britse soldaten begraven liggen, allen gesneuveld tijdens de eerste en tweede wereldoorlog. Deze begraafplaats ligt er super netjes bij. De soldaten worden met veel respect herdacht. Blijft altijd indrukwekkend, wat oorlog toch voor vele mensenlevens betekent. Wij worden er even stil van.
Na deze stop rijden we verder richting lunch. We komen uit bij een enorm complex, niet echt ons ding. Maar we hebben geluk, we zijn vroeg, en hebben het buitenterras voor ons alleen, alhoewel er ook heel veel zwaluwen rondvliegen. Maakt ook deze plek toch nog enigszins leuk.
Na de lunch verder door naar Kyaikhtio, het is een lange trip. Onderweg willen we een rookstop. We besluiten een aantal kinderen die we zien lopen een ballon te brengen. We kunnen meteen hun leefomgeving zien. Heerlijk om zo te wonen, lekker in de buitenlucht, je hebt niet veel nodig. Jammer dat deze bewoners het niet zo nauw nemen met het afval, dit is overal op hun terrein zichtbaar.
Leuke onderbreking.
In Kyaikhtio worden wij verrast, we horen vanuit het niets dat onze gids niet met ons mee zal gaan. Helmie krijgt geld in haar handen gedrukt voor de entree en de truck. Geen idee wat ze hier mee moet doen. Wij vragen of onze koffers mee kunnen naar het hotel, en krijgen te horen dat dit onmogelijk is. Een rugzak is het hoogsthaalbare. Pfffff, net alles vanochtend gereorganiseerd, is het nog niet goed. Op een overvolle parkeerplaats moeten wij in de zinderende hitte onze koffers gaan openmaken om een rugzak voor de nacht klaar te maken. Jammer dat we dit niet van te voren wisten, hadden we het anders aangepakt. Maar goed, accepteren!!!
Met wat gesteun en gekreun is het ons gelukt om een rugzak klaar te maken, en nu, wat de bedoeling is, is nog steeds niet helemaal duidelijk. Onze gids krijgt het ook niet geheel uitgelegd, dat is ook nogal moeilijk met duizenden Birmezen die rond ons heen lopen en vooral veel geluid maken.
We worden ingeladen op een truck. Het is de bedoeling dat deze ons naar de top zal brengen. We laten het maar gebeuren.
De open truck zit bomvol, minimaal 6 personen op een bankje, zeker 10 bankjes per truck, en deze rijden af en aan. Alle Birmezen zijn voor ons gevoel belandt op deze plek. Wij toch wel benieuwd wat er komen gaat.
De truck komt in beweging,, er wordt behoorlijk gas gegeven. Ineens op de rem, want de chauffeur en zijn hulpje moeten nog een betelnoot gaan scoren. Dit zien wij niet graag gebeuren, is in onze ogen toch een soort van drug, maar goed, accepteren. De truck gaat verder, en je weet niet wat wij mee gaan maken. We rijden in een enorm tempo over zeer smalle wegen, die stijl, stijl en nog stijlen naar boven gaan. We hebben haarspeldbochten en gaan soms ook ver de diepte in. Marion en Helmie weten nu weer waarom zij de achtbaan niet kunnen waarderen, we gaan nog net niet over de kop, maar een belevenis is het wel. Trudie ziet niet veel meer dan de bodem van de truck, zij houdt zich angstig vast, met de ogen op de grond gericht om maar niet de diepte in te kijken. Hans blijft relaxt, hij wil de wave zelfs gaan doen.
In de truck gillende meiden, een achtbaan is er echt niks bij.
Onderweg stoppen we 2 keer, collectanten komen donaties vragen voor goede doelen. Uiteindelijk arriveren we na 1. Uur en 15 min.de top. Wij blij dat we weer met beide benen op de vaste grond staan. Tijd voor een drankstop, effe bijkomen....
Het is druk, druk en nog eens druk. Alle Birmezen komen af op deze attractie. Hele families op z'n zondags gekleed lopen te paraderen. Hele families slapen bij deze gouden rots, andere spenderen hier hele dagen. Gezien het feit dat het morgen volle maan is, wordt deze plek nog drukker bezocht dan normaal. Mensen hebben vrij en vereren deze gouden rots pagode. Betreft een pelgrimsroute die gelopen kan worden, dit duurt 7 tot 8 uur. De echte pelgrims beklimmen de berg, de minder vrome pelgrims, waaronder wij, nemen de truck.
Deze gouden rots pagode is de derde heiligste plek van Myanmar.
Wij kijken onze ogen uit, wat een mensen, wat een verering, wat een aanbidding, wat een respect. De rots op zich is ook bijzonder, volgens de verhalen zit er een haar van Boeddha boven op de top, waardoor deze steen in evenwicht blijft en niet in het ravijn valt.
Bijzonder gezicht, mooi om gezien en meegemaakt te hebben. Wij kijken onze ogen uit.
Inmiddels is de zon ook onder gegaan, en wij moeten op zoek naar ons hotel. Dit moet zich volgens onze gids ook ergens op deze berg bevinden.
Wij informeren naar de weg, Engels is hier niet echt bekend, dus krijgen we te horen dat we moeten gaan lopen. De een zegt 15 minuten, de ander zegt 2 uur, een derde zegt 45 minuten, kortom een en al onduidelijkheid. De een wil ons links af sturen, de ander juist de andere kant op. Wij komen er niet uit. Het is ook erg lastig om in het pikkedonker inmiddels een weg te vinden die ons op de goede plek zal brengen. Geen naambordje te bekennen, de naam van het hotel zegt menigeen helemaal niets, en ons zegt de Birmeze taal niets.
We besluiten toch maar een stukje te lopen. Na enkele minuten stopt er een truck. Deze biedt ons aan ons naar het hotel te brengen, golden rock hotel voor een minimaal bedrag.
Wij stappen in, op hoop van zegen. Wel even gevraagd of ze ook rustig kunnen rijden, natuurlijk is het antwoord oké.
We gaan op weg, in het donker in de truck, zelfs Trudie krijgt weer babbels en durft haar ogen te openen. Hans en Helmie staan voorin in op de bak van de truck, zij zien echter zeer smalle weggetjes voor zich opduiken, met aan weerszijde een afgrond. Toch wel weer spannend te noemen.
Na zeker 30 minuten in de truck stoppen we bij een parkeerplaats, de weg wordt verteld, nog 5 minuten lopen. We krijgen hulp van een vrolijke Birmees, die ons de weg zal wijzen, daarnaast draagt hij een paar rugzakken.
5 minuten lopen = 5 minuten zeer stijl omhoog lopen. We zijn weer kapot maar o zo blij dat uiteindelijk ons hotel in zicht komt.
En dan, wat een plek, geweldig mooi complex, zeer sympathieke, vriendelijke bediening die ons gastvrij begroeten.
We willen even buiten zitten, echter het terras is gereserveerd. Marion die zal dit eens even gaan roggelen, en je gelooft het niet, ondanks de reservering heeft ze het voor elkaar dat wij 15 minuten van het terras gebruik kunnen maken.
Op het terras uitzicht op de gouden rots, echt mooi.
We hebben meteen voor de ochtend het terras gereserveerd, heerlijk buiten ontbijten.
Na 30 minuten wordt ons vriendelijk gevraagd of wij het terras willen verlaten. En natuurlijk doen we dit.
Er komt een groep Fransen, die het terras gereserveerd hebben voor een borrel. Deze duurt zo kort, dat wij uiteindelijk ook op het terras onze warme maaltijd kunnen gebruiken. En inderdaad, je krijgt wat je verdient......
Heerlijk hotel, fijne plek, fijne bediening, kortom wij genieten met volle teugen na een toch wel avontuurlijke dag.
Wij na een heerlijke avond ons bedje in, en er wordt ons wel medegedeeld dat er s'nachts geen stroom zal zijn. Dit is standaard zo geregeld door de regering.
Tot morgen. Xxx