Tracking dag 1

Zondag 22 november
Om 05.30 uur de wekker voor ons laatste ontbijtje in dit hotel. We worden om 07.30 uur opgehaald met onze koffers in een tuktuk. Deze brengt ons naar de boot.
Het is frisjes vandaag, de lucht zit dicht en voelt koud.
De koffers worden in de open boot geladen, en wij nemen daarachter plaats op onze stoeltjes.
We gaan vertrekken richting Indein, gelegen in het zuiden van het Inlemeer.
We varen een gedeelte door een natuurgebied, mooi om dit te zien, en gelukkig klaart het ook wat op, de zon komt zelfs tevoorschijn.
Aangekomen in Indein om 08.30 uur ontmoeten we onze gids Kenneth, hij zal ons begeleiden tijdens de tracking die op het programma staat.
We nemen een bakje koffie, toiletstop, en zien ondertussen hoe onze koffers op een scooter worden geladen. Een scooter met 2 koffers, rijdt onze bagage naar Kalaw. Volgens onze gids een scootertocht van 2 uur enkel. Aangezien wij 4 koffers hebben, moet de scooterboy op en neer, en heeft een dagtaak aan het versjouwen van onze koffers.
Wij starten met de tracking, wandelen met een rugzak en bepakking door natuurgebied. Mooi, mooi, en nog eens mooi. Volgens onze beschrijving een tocht van zo'n 4 uurtjes voor de boeg, echter,
Hulten, bulten, bergen, stenen, klauteren, oneffen weg, geen verstekeling te zien onderweg, kortom het was voor ons afzien om deze tocht te lopen in de brandende zon 30-35 graden.
Wij zijn blij dat we op de lunchplek aankomen, een bovenverdieping van een Birmees huis hebben we tot onze beschikking. Onze gids geeft aan dat hij de lunch zal verzorgen, hij maakt er een heerlijke maaltijd van. Na de lunch zijn we eigenlijk al kei moe, maar besluiten verder te wandelen. Uiteindelijk hebben wij 7,5 uur gelopen, en zijn we kapot. Het einde is nog niet in zicht, en aangezien wij het mooi vinden voor vandaag, gevraagd of we met de auto verder kunnen gaan.
We stoppen bij een resort in aanbouw, en een van de medewerkers biedt aan om ons naar de homestay te brengen.
Trudie heeft last van haar voeten, Marion van haar enkel, Helmie heeft rode vlekken op haar onderbenen (volgens Marion vierdaagse benen), overbelasting, Hans voelt ook een en ander, maar is nog redelijk fit.
Wij maken dankbaar gebruik van de truck met open laadbak, waar wij inklimmen om per auto verder te gaan.
Als we dit niet gedaan hadden, waren we nu nog aan het lopen denken we, de Birmeze tijden komen niet overeen met de onze. Wij hebben uiteindelijk deze dag 17 kilometer gewandeld, en zijn doodop.
We komen aan bij onze homestay, en gaan letterlijk terug in de tijd. Het is geen echte homestay, wij slapen bij mensen thuis.
We komen aan in een hut, waar binnen op hout ons eten bereid wordt. De houtskool dringt door tot in alle ruimtes, in onze neusgaten en poriën.
Boven is een open ruimte, waar 4 matjes liggen, dit wordt onze slaapplek.
Er is een toilet, gat in de grond, zonder verlichting, en als wij onszelf willen wassen, moeten we water uit de put gebruiken. Het licht op onze verdieping ( de zolder van een open stal) wordt met draadjes aan elkaar gemaakt, geen schakelaar, geen elektriciteit en al helemaal geen WiFi.
Hoe geweldig deze ervaring.
Onze gids creëert een geweldige maaltijd, die wij buiten op een hard houten bankje voorgeschoteld krijgen. Hij is echt van alle markten thuis, lokale gerechten, heerlijk.
Wij door onze tocht zo moe en bekaf, dat we na de maaltijd al vrij snel onze dunnen matrasjes op gaan zoeken. We zijn benieuwd of slapen enigszins lukken zal.
Welterusten.